حسین رضوانی؛ وقتی یه مهارت قدیمی با یه نگاه تازه جهانی شد
شاید فکر کنی فرش فقط یه چیز سنتی و قدیمی‌ـه که تو خونه‌ی مادربزرگا پیدا می‌شه، ولی اگه اسم حسین رضوانی رو بشنوی، نظرت عوض می‌شه.
رضوانی یه طراح ایرونی‌ـآلمانیه که تونسته کاری کنه فرش ایرانی دوباره تو دنیا بدرخشه، اونم با یه سبک خاص و متفاوت.
رضوانی تو آلمان بزرگ شده، ولی ریشه‌ش از یه خونواده‌ی ایرونیه که چند نسلشون تو کار فرش بودن. یعنی از بچگی بوی پشم، رنگ طبیعی و گره‌زدن نخ‌ها توی زندگیش بوده.
با اینکه رشته‌ی دانشگاهیش ربطی به فرش نداشت، اما دلش می‌خواست یه جور دیگه به این هنر نگاه کنه. یه روز تصمیم گرفت کاری کنه که فرش فقط یه چیز تزئینی نباشه، بلکه یه اثر هنری باشه که تو خونه‌های مدرن هم جا بشه.
خودش یه جمله‌ی جالب داره که خیلی‌ها ازش نقل می‌کنن:
می‌گه «بخش آلمانی وجودم سادگی و نظم رو دوست داره، ولی بخش ایرانی‌م عاشق رنگ، نقش و جسارته.»
و واقعاً همین ترکیب باعث شده کاراش خاص بشه؛ چون هم از طراحی مینیمال و مدرن استفاده می‌کنه، هم از طرح‌های سنتی و اصیل ایرانی.
از سال ۱۳۸۸ (۲۰۰۹ میلادی) برند خودش رو راه انداخت و شروع کرد به طراحی فرش‌هایی که ترکیب دنیای قدیم و جدید بودن. تو کارگاه‌هاش همه‌چی با دست انجام می‌شه؛ هنوز هم همون روش سنتی گره‌زدن ایرانی استفاده می‌شه، فقط طرح‌هاش امروزی‌تر و خاص‌تر شدن.
می‌دونی هر متر از فرش‌های رضوانی چند تا گره داره؟ حدود یه میلیون گره! یعنی برای درست کردن فقط یه فرش باید ماه‌ها وقت گذاشت.
مواد اولیه‌ای هم که استفاده می‌کنه خیلی خاصه: پشم نرم ایرانی، بهش می‌گن "کرک"، و ابریشم خالص از چین.
ولی چیزی که بیشتر از همه برایش مهمه، طبیعی بودن کاره. نه از رنگ‌های مصنوعی استفاده می‌کنه، نه از دستگاه‌های شیمیایی. چون می‌خواد هم به محیط‌زیست آسیب نزنه، هم فرش‌ها درخشش طبیعی خودشونو حفظ کنن.
کارهای رضوانی فقط تو ایران معروف نیستن، تو اروپا، آمریکا و کشورهای عربی هم نمایش داده می‌شن. خیلی از طراح‌های دکوراسیون داخلی از فرش‌های اون توی خونه‌های مدرن استفاده می‌کنن، چون بین سنت و مدرن تعادل قشنگی برقرار کرده.
رضوانی تا حالا چند تا جایزه بین‌المللی گرفته، مثل جایزه Carpet Design Award در سال ۲۰۱۶ برای طرح "الکتریک خاکستری" و یه جایزه دیگه در سال ۲۰۱۷ برای "سبز شیراز".
این جوایز نشون می‌دن که وقتی یه نفر مهارت قدیمی رو با فکر و نگاه جدید ترکیب کنه، می‌تونه جهانی بشه.
در واقع رضوانی یه نمونه‌ی واقعی از اینه که اگه آدم به کاری که بلده باور داشته باشه و بخواد اون رو به‌روز کنه، می‌تونه یه مهارت ساده رو تبدیل کنه به یه برند جهانی.
