«شادی قدیریان؛ دختری که با دوربینش تاریخو قاطی مد کرد!»

خیلی از عکاسا فقط دنبال اینن که یه عکس قشنگ بگیرن، ولی شادی می‌گفت: «من می‌خوام عکس‌هام باعث بشن آدم‌ها فکر کنن.» واسه همین یه سبک خاص ساخت که خیلیا تو دنیا شناختنش.
شروع ماجرا با "قاجار"
اولین مجموعه‌ی معروفش اسمش «قاجار» بود. تو این عکس‌ها، زنایی رو با لباس‌های قدیمی (مثل زمان قاجار) نشوند جلوی دوربین، ولی یه چیزی عجیب کنار اون‌ها گذاشت: وسایل امروزی مثلا زن سنتی با لباس قدیمی، کنار یه ضبط صوت مدرن یا یه دوچرخه.
این تضاد باعث شد همه تعجب کنن و فکر کنن: «این زن مال گذشته‌ست یا حال؟» شادی می‌خواست نشون بده زن ایرانی همیشه بین سنت و مدرنیته گیر کرده.
ادامه با مجموعه‌های جدید
بعدش مجموعه‌های دیگه درست کرد:
«مثل هر روز»  زنایی رو نشون می‌ده که کارای تکراری خونه رو انجام می‌دن، مثل ظرف شستن یا آشپزی. شادی می‌خواست نشون بده چطوری زندگی روزمره می‌تونه زن رو خسته کنه.
«بدون چهره»  زنایی رو نشون می‌ده که صورت‌شون پیدا نیست. 
«آینه و پنجره»  توی این کارا شادی بیشتر به احساسات زن‌ها پرداخت؛ اینکه زن‌ها توی زندگی‌شون هم شادی دارن، هم غم.
نمایشگاه‌های جهانی
کارای شادی فقط توی ایران معروف نشدن. نمایشگاه‌های زیادی تو کشورهای اروپایی و آمریکایی داشت. وقتی خارجی‌ها عکساهاشو می‌بینن، یه تصویر متفاوت از زن ایرانی پیدا می‌کنن. خیلیا می‌گن: «این زن تونسته با عکساش، فرهنگ ایران و مشکلات زنای ایرانی رو به ما نشون بده.»
سبک خاص شادی
شادی فقط یه عکاس نیست، یه داستان‌گو با دوربین توی هر عکسش یه جور قصه خوابیده. قصه‌ی زنایی که توی جامعه همیشه بین گذشته و حال گیرن. قصه‌ی آدمایی که نمی‌تونن خودشون باشن.
اون بیشتر دنبال فکر و پیام پشت عکساس، نه فقط زیبایی ظاهری.
چرا شادی قدیریان خاصه
چون توی دنیا کلی عکاس زن هست، ولی کمتر کسی تونسته مثل شادی با یه سری عکس، هم فرهنگ ایران رو معرفی کنه، هم مشکلات  رو نشون بده.  درباره‌ی زندگی زن‌ها حرف زده.
الان شادی یکی از عکاسای مهم و شناخته‌شده‌ی ایرانه که آثارش توی موزه‌ها و گالری‌های دنیا نمایش داده می‌شن.
خلاصه اینکه: شادی قدیریان یه آدم عادی با یه دوربین نیست. اون یه هنرمنده که می‌تونه با یه عکس، هزار تا سوال توی ذهن آدم بذاره. هم قشنگ کار می‌کنه، هم عمیق.